Manualna terapia blizn

Czas trwania wizyty: do 45minut

​

      Blizny zaliczane są do zmian skórnych powstałych w wyniku uszkodzenia skóry właściwej, której ubytki uzupełniane są przez tzw. tkankę łączną włóknistą.
Składa się ona z włókien, nadających przerwanemu obszarowi nieregularny, nieco chropowaty kształt. Właśnie dlatego blizny wyróżniają się na tle skóry właściwej. Istnieją bezpieczne i sprawdzone sposoby na ich wyeliminowanie.
     Mówiąc o bliźnie pod kątem fizjoterapeutycznym należy pamiętać, ze nie chodzi tylko o zmianę wyglądu zewnętrznego, ale przede wszystkim upośledzenia ruchomości skóry, nieprawidłowe przesuwanie się tkanek podskórnych względem siebie, które też bliznowacieją. Dlatego też w praktyce fizjoterapeutycznej zawsze pojęcie blizny trzeba rozpatrywać trójwymiarowo, czyli jak blizna wpływa na obszar na którym się znajduje.         Zwykła zagojona rana powierzchownie może wydawać się bez znaczenia, lecz jeśli spojrzy się w jej głębsze warstwy można zauważyć zaburzenia niewidoczne na pierwszy rzut oka.

Blizny możemy podzielić na 3 rodzaje pod względem budowy:

• Blizny zanikowe – zmiany skórne w przypadku których głównym problemem jest zbyt mała liczba włókien tkanki łącznej (niewystarczająca produkcja kolagenu). Skutkuje to zapadaniem się blizny, co prowadzi do powstawania charakterystycznych zagłębień. Ten rodzaj blizn może pojawić się na skórze po przebytej ospie lub trądziku. Z tym typem blizn fizjoterapeuta raczej nie pracuje.

• Bliznowce (keloidy) – powstają, gdy rana pozornie już się zagoi, ale produkcja włókien kolagenowych na obszarze zranienia wciąż trwa. Bliznowce powstają najczęściej w miejscach, w których skóra jest napięta i w ciągłym "ruchu", np. na dekolcie, szyi, plecach. Są bardziej „rozlane” niż inne blizny, a ich kolor może przechodzić od różowego do czerwonego. Keloid jest bardziej obszerny niż sama blizna (cięcie).
  Często pojawia się uczucie swędzenia, tkliwości i wrażliwości blizny.

• Blizny przerostowe – tworzą się w bardzo podobny sposób jak bliznowce, jednak ich cechą charakterystyczną jest powstawanie na obszarze blizny widocznych „wybrzuszeń” (wyglądem przypominają dżdżownicę, robaka). Nie przekraczają one obszaru blizny. Za ich obecność często odpowiada niewłaściwa dezynfekcja i pielęgnacja miejsca po zranieniu, która może utrudniać prawidłowe gojenie się rany i regenerację tkanki skórnej, ale także zbyt duże siły działające na bliznę podczas procesu gojenia się rany.
   

Zarówno z bliznami przerostowymi jak i keloidami fizjoterapeuta pracuje i może osiągnąć bardzo dobre efekty, jeśli praca nad blizna została wprowadzona na wystarczająco wczesnym etapie (do kilku tygodni po powstaniu blizny).
W przypadku blizn "planowych", czyli po zabiegach operacyjnych, cięciu cesarskim, zabiegach estetycznych, warto rozpocząć przygotowanie skóry jeszcze przed zabiegiem lub krótko po nim (pracę z blizną można rozpocząć już na etapie szwów, czyli kilka dni od operacji).

W przypadku blizn wielomiesięcznych lub wieloletnich efekt wizualny niestety nie będzie spektakularny, jednak jeśli chodzi o funkcjonalność blizny jak najbardziej nawet po wielu latach można osiągnąć dobre efekty.

​

Efekty

• powstająca tkanka będzie bardziej elastyczna,

• blizna szybciej i poprawniej zregeneruje się,

• możemy uniknąć zaburzeń gojenia się blizny i powstania blizny przerostowej, zanikowej lub keloidu.
   

Przeciwwskazania

• w bliźnie znajdują się szwy nierozpuszczalne (najczęściej to pierwsze 2 tygodnie po operacji),

• blizna rozchodzi się,

• z blizny sączy się płyn, ropa, krew,

• lekarz nie wyraził zgody na przeprowadzenie terapii.